Voor de 2e ronde stond er de kraker tegen, onze grote medeconcurrent om de titel, Roderland op het programma.
Na een loting in huize Andre Maertzdorf mocht Paul op het 1e bord plaats nemen tegen Rudi Claes. Ondanks een verschil van bijna 400 ratingpunten wist Paul de wedstrijd toch nog lang te rekken. Uit een slechte opening wist hij toch nog spannend spel op het bord te brengen, maar een combinatie deed hem uiteindelijk de das om.
Bram had inmiddels tegen Mark Werrebrouck een snelle remise bewerkstelligd. In een vlakke partij waarin geen spanningen op het bord werd gebracht werd al snel de eerste vrede getekend.
Ton zat tegen angstgegner Brion, waarin hij al vaak achter het bord mocht plaatsnemen. Het werd een klassieke partij waarin Ton al snel met wat probleempjes kreeg te maken. Een achtergebleven schijf op 46 was het begin van het einde. Ik meen me te herinneren dat vorig jaar en/of 2 jaar geleden een identieke partij plaatsvond. Wellicht heeft Brion dat goed onthouden. Ton werd gedwongen om het kerkhof te betreden en was al snel een schijfje achter geraakt. Met goede wil werd nog geprobeerd om het tij te keren, maar secuur spel van de Roderlander zorgde voor de capitulatie.
Willy speelde inmiddels een onderhoudende partij tegen Cor Bremmers, welke flink van zich afbeet ondanks het ratingverschil. In een onorthodoxe stand koos Cor voor een fout plan welke vakkundig werd afgestraft door Wiel. Of er wellicht bij goed spel toch nog een remise in had gezeten? Ja, in theorie wel. Het gaat natuurlijk wel om de praktische kansen welke gecreëerd werden door de Schaesberger. Dat gaf de doorslag.
Andre speelde tegen Hubert de Baetselier een klassieke pot waarin het spel zich langs beide flanken verplaatsten. Gezien het feit dat beide kansen hebben gecreëerd, was het lang onduidelijk wie er aan het langste eind zou trekken. Beide heren vertrouwde hun stand niet goed genoeg om dit tot het einde toe te spelen en sloten remise. Na analyse bleek uiteindelijk dat André bij goed omsingelingsspel de beste papieren zou hebben gehad.
Onze nieuwkomer Stephan Jansen speelde een prima partij tegen Frits Gorski. Met een mooie centrum aanval werd Frits naar de randen gedwongen. Op het moment van oogsten, koos Stephan echter het foutieve plan en verzande het winnende voordeel in de partij. Over het spel mag Stephan zeker te vrede zijn; alleen het bonuspunt ontbreekt nog.
Mijn persoontje had inmiddels tegen Olga een enerverende partij op het bord gebracht. Met een aanval werd er door mij ten strijde getrokken en Olga koos zich haar ‘gelieve’ omsingelingsspel. Ik moest goed op mijn tellen te passen om niet in een verstrikking te geraken en heb naar mijn gevoel telkens het beste plan gekozen. Dit had wel veel tijd opgesoupeerd welke ik eigenlijk te kort kwam op het moment suprême. In een zeer spannende stand zou het uitlopen (of beter gezegd vastlopen) op tempo’s. In een stand welke voor mij niet helemaal werd overzien, koos ik voor een remisecombinatie. Of ik wellicht zelf winnend voordeel heb gemist, moet nog geanalyseerd worden, maar ja, Olga is natuurlijk niet voor niets wereldkampioene geweest. Wellicht had ze nog wel wat konijnen uit de hoge hoed getoverd. Kortom de computer zal hier een Salomons oordeel over geven.
Valere had inmiddels als vanouds tegen Roderland als laatste het woord tegen Maarten Everduim. In een remisestand en een 8-6 voorsprong, wilde Maarten toch nog even voor de winst gaan.. Dit werd door Valere stevig beetgepakt om ook nog wat onder- en bovenhuidse spanningen op het bord te brengen. Ook psychologische (verbale) strijd werd niet geschuwd. Nadat Maarten verstrikt raakte in de stand en de tijd, mocht Valere de zwaarbevochten 7e en 8e bordpunt binnenslepen, wat reden was voor een uitbundige felicitatie door zijn teamgenoten.
Dit was een fraaie afsluiter voor deze “voorronde” clash tegen Roderland en wellicht een voorproefje voor de finale??!