Kurnik boeven!!
-
robaartsen
- Berichten: 121
- Lid geworden op: 21 januari 2006; 11:17
- Locatie: Montfort
- Contacteer:
Nou dan vertel ik mijn nickname ook maar....
robaartsen
Re: Nou dan vertel ik mijn nickname ook maar....
Met die nick zou ik je zomaar herkend hebben Rob, zonder twijfelrobaartsen schreef:robaartsen
Re: Nou dan vertel ik mijn nickname ook maar....
Het had ook een Kurnik boef kunnen zijn, die zich voor wilde doen als RobDieter schreef:Met die nick zou ik je zomaar herkend hebben Rob, zonder twijfelrobaartsen schreef:robaartsen
Mocht "karvinen" op kurnik actief zijn...ik ben het niet. Dam op dit moment niet online.
-
snijbrands
- Berichten: 36
- Lid geworden op: 25 april 2007; 13:42
- Locatie: Heerlen
- Contacteer:
lijstje maken.....
eitje = Ronald Schalley
damclubhooligan = Raymond Vandecaetsbeek
HDVG = Dieter van Gortel
Lodewijk = Maarten Everduim
Raestricht = Dré Verheggen
Chopin = Lei Chappin
vanlanteren = Bert Verton
robaartsen = Harm Wiersma.......?
Snijbrands = Harry Velraeds
pnitsch = Eddy Budé ....?
het loopt nog niet bepaald storm........, maar dit lijstje weet je dan alvast en Ronald bedankt voor je tips; zo doe ik het meestal .....eigen tafel, eigen tijd, maar ik ben in principe gastvrij voor elke tegenstander en kom dan wel eens gasten tegen die die gastvrijheid niet op de juiste waarde kunnen schatten.
Ik ga voorlopig nog ff door met nicks verzamelen als de rest van het pldb-cluppie zich tenminste durft te melden.
damclubhooligan = Raymond Vandecaetsbeek
HDVG = Dieter van Gortel
Lodewijk = Maarten Everduim
Raestricht = Dré Verheggen
Chopin = Lei Chappin
vanlanteren = Bert Verton
robaartsen = Harm Wiersma.......?
Snijbrands = Harry Velraeds
pnitsch = Eddy Budé ....?
het loopt nog niet bepaald storm........, maar dit lijstje weet je dan alvast en Ronald bedankt voor je tips; zo doe ik het meestal .....eigen tafel, eigen tijd, maar ik ben in principe gastvrij voor elke tegenstander en kom dan wel eens gasten tegen die die gastvrijheid niet op de juiste waarde kunnen schatten.
Ik ga voorlopig nog ff door met nicks verzamelen als de rest van het pldb-cluppie zich tenminste durft te melden.
hahaha, is dat echt zo?
Eerlijk schuiven en listig klikken
Lang geleden, diep verscholen in het gezellige bronsgroen, was er eens een damclub. Elke week kwam een grote schare liefhebbers van het spel bijeen in het kneuterige kroegje aan het pittoreske plein midden in het land. Na een week van nijvere arbeid eindelijk tijd voor iets anders, tijd voor plezier. Eindelijk weer aandacht voor het geliefde spel. Lekker snel schuiven of bedaard gedegen denken. Alle dammers, jong en oud, speelden hun mooie partijen en vertelden elkaar naar hartelust hun belevenissen van de voorbije week. Onderwijl zorgde de kastelein voor geurige koffie en verfrissend bier. Heerlijke ontspannen avonden voor onze noest peinzende helden. Genot op de honderd velden, gemoedelijk en gezellig.
Maar één dammer was niet tevreden met de gang van zaken. Het gezapig turen naar de beste zet gaf Archimedes geen voldoening meer. Immers, in het land van vooruitgang en voorspoed, was stilstand achteruitgang. Net zoals de houthakker zijn motorzaag had, de boer zijn trekker en de bakker zijn broodmachine, zo moest er toch zeker ook voor de denker een slim hulpmiddel uit te vinden zijn? De weken die volgden, liet Archimedes zich niet meer zien op de club. ‘Er zal toch niet iets ergs gebeurd zijn?’, vroegen de dammers zich bezorgd af. ‘Zou hij misschien de gevreesde grijzecellenklop hebben gekregen?’
Maar op een zekere dag schoof Archimedes weer aan in het clublokaal. Glimmend van trots zette hij een doos op tafel. ‘Eureka!’, klonk het luid door de kroeg. ‘Ik zal nooit meer hoofdpijn hebben!’, schaterde Archimedes fier. ‘Ik heb een dammachine uitgevonden!’ Verwonderd schaarden de dammers zich rond het imposante gevaarte en vergaapten zich aan het ingenieuze apparaat. Archimedes nodigde Antonius uit plaats te nemen. Nu moet je weten, Antonius was sinds jaar en dag de beste damspeler van het land, beroemd om zijn sterke spel. Geliefd om zijn scherpe analyse, bewonderd om zijn fabuleuze geheugen. Argwanend nam hij plaats achter het bord en speelde zijn bekende sterke zetten. Maar wat Antonius ook probeerde, hoe hij zich ook inspande, telkens wist Archimedes met speels gemak te winnen. Partij na partij ging voor Antonius verloren. ‘Mijn denkmachine!’, aldus de triomfantelijke uitvinder. ‘Mijn raderwerk in de doos, is mijn hulpmiddel. Net zoals de boer een trekker heeft, een kleermaker een naaimachine, zo heb ik mijn dammachine. Ik ben onoverwinnelijk!’
Maar de anderen lieten het er niet bij zitten. Het geheim van Archimedes werd spoedig gekraakt en alle clubleden wisten voortaan een damdenkdoos aan hun zijde. Schuiven werd nog steeds zelfstandig gedaan, maar het denken was voor de secondanten van hout en ijzer. Maar bracht de nieuwe vinding ook nieuw geluk, zoals Archimedes beoogde?
Helaas, de creatieve strijd van de grijze massa, de vindingrijkheid van de sterke speler, het dammen van vlees en bloed verdween. Alle partijen eindigden saai in remise. Dit was natuurlijk een fikse domper. De altijd zo levendige damvereniging geraakte in een diepe crisis. ‘Wat kunnen we eraan doen? Hoe krijgen we het oude gevoel weer terug? Valt ons spel ten prooi aan de vooruitgang?’ Het land raakte in rep en roer en ieder piekerde zich suf. Naarstig ging men op zoek naar een mogelijke oplossing. Zelfs denkmeesters van boven de rivieren draafden op om het damspel te redden. Zij toverden de remise om in een overwinning, maar hun kromtellen delfde al snel het onderspit. Het tij leek niet te keren. En het werd akelig stil in de kroeg aan het plein. Iedereen de hulp van een denkmachine, dat is niet leuk meer. Moesten de dammers berusten in het onvermijdelijke lot? Moesten zij zich maar weer ouderwets over gaan geven aan puzzelen, sjoelbakken of een kaartje leggen? Sombere zonderlingen overwogen zelfs wanhopig naar het grauwe kastje te gaan staren.
Maar is de nood het hoogst, is de redding nabij. Pientere geesten ontdekten dat het mogelijk was de onoverwinnelijke denkrobot om te bouwen tot een teledammachine. De denkradertjes van het apparaat konden net zo goed dienst doen als grote afstandswieltjes. ‘Dan kunnen we toch weer gewoon dammen, en hoeven we niet meer naar het plein te reizen!’, klonk het enthousiast. En aldus geschiedde. In plaats van naar de damclub te trekken voor het wekelijkse samenzijn, kon er nu zelfs elk avondje vanachter de afstandsdammachine gespeeld worden. En wat nog fijner was, de dammers konden lustig nieuwe listen verzinnen. De telespeeldoos bood extra mogelijkheden en zo leerden de denkers lekker stiekem spelen. Behalve eenvoudig sterke zetten te bedenken, konden ze nu andere trucjes gebruiken om te winnen. Gewoon plots de tijd sneller instellen, even gemeen het spel verlaten en natuurlijk lekker klikken en op elkaar schelden. 'Passende' schuilnamen werden verzonnen: dronken paarden, versleten filosofen en kolderieke Kazakhstanen verschenen op het teletoneel. Vestoppertje spelen, supersnel blitzen, of een serieuze partij afstanddammen. De omgebouwde machine had het allemaal mogelijk gemaakt. Gaf je er de brui aan, kon gewoon de stekker uit de partij. Niemand die het merkte!
Trots en triomf naast list en bedrog. De rijke mogelijkheden van het teledammen had de rust terug doen keren in het dammersland in het zuiden. Afstanddammen, een spelvariatie met zijn eigen ongeschreven regels, met zijn eigen bijzondere aard.
Toch was er één dammer die de lust tot spelen geleidelijk aan verloor. Hij schreef een pamflet en spijkerde het op de deur van de kroeg op het plein midden in het land. ‘Wie wil er weer gewoon dammen?’, was zijn vraag. ‘Ik ben de fratsenmakers beu’, was zijn klacht. ‘Stiekemerds, maak jullie bekend!’, was zijn eis. ‘Ik vind het niet leuk meer’, was zijn conclusie. ‘Niemand is bekend en iedereen viert zijn beledigende schertstalent bot!
Het bezwaar werd door meerdere dambroeders gedeeld. Een enkeling waagde zich zelfs aan leuzes als ‘Weg met de teledammachine!’ en ‘De snijbrander erin!’
Onrust golfde opnieuw door het land. 'Dammen op afstand, wat is er gebeurd? Wat doen we fout en wat kunnen we eraan doen?' Er werd een vergadering belegd en voor het eerst sinds lange tijd kwamen de dammers weer bijeen. Plechtig opende voorzitter Albertus de bijeenkomst en al gauw bespraken alle leden vol geestdrift het gerezen probleem. ‘We moeten de zaag zetten in het nepdenkteleraderwerk!’, aldus de een. ‘We moeten de vooruitgang accepteren, er is geen weg terug’, repliceerde de ander. De wijze Albertus hamerde het rumoer weg en nam een democratisch besluit. En zo geschiedde dat aan het eind van een drukke en vermoeiende praatavond een stemming werd gehouden. De meningen bleken gelijk verdeeld. De ene helft voor het aloude wekelijkse gezellig schuiven in de kroeg, de andere helft gaf de voorkeur aan de mogelijkheid van dagelijks klokrond teledammen. Wat nu te doen? De kleine damwereld opsplitsen? Dat kon toch nimmer de bedoeling wezen?
De even simpele als briljante oplossing liet zich snel vinden. Dankbaar aanvaardden de dammers deze schikking: we doen allebei! Dan kan ieder kiezen wat hij wil. Gewoon spelen in de kroeg, listig klikken met de teledammer. Of beide mogelijkheden genieten. Tevreden haastten de vergadertijgers zich naar de bar en bestelden een feestelijk drankje. Schuimend werd er getoost op de geniale oplossing. Ieder tevreden en ieder nam het zoals het was. Wekelijks in de kroeg houtjes schuiven en dagelijks vanuit de luie zetel afstandsdammen. De damhelden in het zuiden leerden het leven van het spel te nemen zoals het was. Veelzijdig en dynamisch. Thuis en in de kroeg. Ouderwets en modern. Eerlijk schuiven en listig klikken.
En zij damden nog lang en gelukkig!
Lang geleden, diep verscholen in het gezellige bronsgroen, was er eens een damclub. Elke week kwam een grote schare liefhebbers van het spel bijeen in het kneuterige kroegje aan het pittoreske plein midden in het land. Na een week van nijvere arbeid eindelijk tijd voor iets anders, tijd voor plezier. Eindelijk weer aandacht voor het geliefde spel. Lekker snel schuiven of bedaard gedegen denken. Alle dammers, jong en oud, speelden hun mooie partijen en vertelden elkaar naar hartelust hun belevenissen van de voorbije week. Onderwijl zorgde de kastelein voor geurige koffie en verfrissend bier. Heerlijke ontspannen avonden voor onze noest peinzende helden. Genot op de honderd velden, gemoedelijk en gezellig.
Maar één dammer was niet tevreden met de gang van zaken. Het gezapig turen naar de beste zet gaf Archimedes geen voldoening meer. Immers, in het land van vooruitgang en voorspoed, was stilstand achteruitgang. Net zoals de houthakker zijn motorzaag had, de boer zijn trekker en de bakker zijn broodmachine, zo moest er toch zeker ook voor de denker een slim hulpmiddel uit te vinden zijn? De weken die volgden, liet Archimedes zich niet meer zien op de club. ‘Er zal toch niet iets ergs gebeurd zijn?’, vroegen de dammers zich bezorgd af. ‘Zou hij misschien de gevreesde grijzecellenklop hebben gekregen?’
Maar op een zekere dag schoof Archimedes weer aan in het clublokaal. Glimmend van trots zette hij een doos op tafel. ‘Eureka!’, klonk het luid door de kroeg. ‘Ik zal nooit meer hoofdpijn hebben!’, schaterde Archimedes fier. ‘Ik heb een dammachine uitgevonden!’ Verwonderd schaarden de dammers zich rond het imposante gevaarte en vergaapten zich aan het ingenieuze apparaat. Archimedes nodigde Antonius uit plaats te nemen. Nu moet je weten, Antonius was sinds jaar en dag de beste damspeler van het land, beroemd om zijn sterke spel. Geliefd om zijn scherpe analyse, bewonderd om zijn fabuleuze geheugen. Argwanend nam hij plaats achter het bord en speelde zijn bekende sterke zetten. Maar wat Antonius ook probeerde, hoe hij zich ook inspande, telkens wist Archimedes met speels gemak te winnen. Partij na partij ging voor Antonius verloren. ‘Mijn denkmachine!’, aldus de triomfantelijke uitvinder. ‘Mijn raderwerk in de doos, is mijn hulpmiddel. Net zoals de boer een trekker heeft, een kleermaker een naaimachine, zo heb ik mijn dammachine. Ik ben onoverwinnelijk!’
Maar de anderen lieten het er niet bij zitten. Het geheim van Archimedes werd spoedig gekraakt en alle clubleden wisten voortaan een damdenkdoos aan hun zijde. Schuiven werd nog steeds zelfstandig gedaan, maar het denken was voor de secondanten van hout en ijzer. Maar bracht de nieuwe vinding ook nieuw geluk, zoals Archimedes beoogde?
Helaas, de creatieve strijd van de grijze massa, de vindingrijkheid van de sterke speler, het dammen van vlees en bloed verdween. Alle partijen eindigden saai in remise. Dit was natuurlijk een fikse domper. De altijd zo levendige damvereniging geraakte in een diepe crisis. ‘Wat kunnen we eraan doen? Hoe krijgen we het oude gevoel weer terug? Valt ons spel ten prooi aan de vooruitgang?’ Het land raakte in rep en roer en ieder piekerde zich suf. Naarstig ging men op zoek naar een mogelijke oplossing. Zelfs denkmeesters van boven de rivieren draafden op om het damspel te redden. Zij toverden de remise om in een overwinning, maar hun kromtellen delfde al snel het onderspit. Het tij leek niet te keren. En het werd akelig stil in de kroeg aan het plein. Iedereen de hulp van een denkmachine, dat is niet leuk meer. Moesten de dammers berusten in het onvermijdelijke lot? Moesten zij zich maar weer ouderwets over gaan geven aan puzzelen, sjoelbakken of een kaartje leggen? Sombere zonderlingen overwogen zelfs wanhopig naar het grauwe kastje te gaan staren.
Maar is de nood het hoogst, is de redding nabij. Pientere geesten ontdekten dat het mogelijk was de onoverwinnelijke denkrobot om te bouwen tot een teledammachine. De denkradertjes van het apparaat konden net zo goed dienst doen als grote afstandswieltjes. ‘Dan kunnen we toch weer gewoon dammen, en hoeven we niet meer naar het plein te reizen!’, klonk het enthousiast. En aldus geschiedde. In plaats van naar de damclub te trekken voor het wekelijkse samenzijn, kon er nu zelfs elk avondje vanachter de afstandsdammachine gespeeld worden. En wat nog fijner was, de dammers konden lustig nieuwe listen verzinnen. De telespeeldoos bood extra mogelijkheden en zo leerden de denkers lekker stiekem spelen. Behalve eenvoudig sterke zetten te bedenken, konden ze nu andere trucjes gebruiken om te winnen. Gewoon plots de tijd sneller instellen, even gemeen het spel verlaten en natuurlijk lekker klikken en op elkaar schelden. 'Passende' schuilnamen werden verzonnen: dronken paarden, versleten filosofen en kolderieke Kazakhstanen verschenen op het teletoneel. Vestoppertje spelen, supersnel blitzen, of een serieuze partij afstanddammen. De omgebouwde machine had het allemaal mogelijk gemaakt. Gaf je er de brui aan, kon gewoon de stekker uit de partij. Niemand die het merkte!
Trots en triomf naast list en bedrog. De rijke mogelijkheden van het teledammen had de rust terug doen keren in het dammersland in het zuiden. Afstanddammen, een spelvariatie met zijn eigen ongeschreven regels, met zijn eigen bijzondere aard.
Toch was er één dammer die de lust tot spelen geleidelijk aan verloor. Hij schreef een pamflet en spijkerde het op de deur van de kroeg op het plein midden in het land. ‘Wie wil er weer gewoon dammen?’, was zijn vraag. ‘Ik ben de fratsenmakers beu’, was zijn klacht. ‘Stiekemerds, maak jullie bekend!’, was zijn eis. ‘Ik vind het niet leuk meer’, was zijn conclusie. ‘Niemand is bekend en iedereen viert zijn beledigende schertstalent bot!
Het bezwaar werd door meerdere dambroeders gedeeld. Een enkeling waagde zich zelfs aan leuzes als ‘Weg met de teledammachine!’ en ‘De snijbrander erin!’
Onrust golfde opnieuw door het land. 'Dammen op afstand, wat is er gebeurd? Wat doen we fout en wat kunnen we eraan doen?' Er werd een vergadering belegd en voor het eerst sinds lange tijd kwamen de dammers weer bijeen. Plechtig opende voorzitter Albertus de bijeenkomst en al gauw bespraken alle leden vol geestdrift het gerezen probleem. ‘We moeten de zaag zetten in het nepdenkteleraderwerk!’, aldus de een. ‘We moeten de vooruitgang accepteren, er is geen weg terug’, repliceerde de ander. De wijze Albertus hamerde het rumoer weg en nam een democratisch besluit. En zo geschiedde dat aan het eind van een drukke en vermoeiende praatavond een stemming werd gehouden. De meningen bleken gelijk verdeeld. De ene helft voor het aloude wekelijkse gezellig schuiven in de kroeg, de andere helft gaf de voorkeur aan de mogelijkheid van dagelijks klokrond teledammen. Wat nu te doen? De kleine damwereld opsplitsen? Dat kon toch nimmer de bedoeling wezen?
De even simpele als briljante oplossing liet zich snel vinden. Dankbaar aanvaardden de dammers deze schikking: we doen allebei! Dan kan ieder kiezen wat hij wil. Gewoon spelen in de kroeg, listig klikken met de teledammer. Of beide mogelijkheden genieten. Tevreden haastten de vergadertijgers zich naar de bar en bestelden een feestelijk drankje. Schuimend werd er getoost op de geniale oplossing. Ieder tevreden en ieder nam het zoals het was. Wekelijks in de kroeg houtjes schuiven en dagelijks vanuit de luie zetel afstandsdammen. De damhelden in het zuiden leerden het leven van het spel te nemen zoals het was. Veelzijdig en dynamisch. Thuis en in de kroeg. Ouderwets en modern. Eerlijk schuiven en listig klikken.
En zij damden nog lang en gelukkig!
Laatst gewijzigd door Holger op 5 september 2007; 00:13, 1 keer totaal gewijzigd.
-
snijbrands
- Berichten: 36
- Lid geworden op: 25 april 2007; 13:42
- Locatie: Heerlen
- Contacteer:
Ali Baba en de veertig boeven
Wat kan die Holger mooie verhaaltjes schrijven! Ik ben jaloers op zijn kinderen en die kinderen die nu damles van hem krijgen......., met zulke mooie verhaaltjes krijg je ieder kinderzieltje voor de rest van zijn armzalige leven verknocht aan ons verslavende spelletje. Dat is dus alleen maar toe te juichen....., maar hopenlijk vergeet onze roverhoofdman niet te vertellen dat sprookjes altijd een moraal hebben en een happy end. Eindigen met een dubbele moraal is lastig voor tere kinderzieltjes, dat hoort meer bij de pyschologisch gedeukte volwassene, die door schade en schande wijs geworden de kerk in het midden laat, een leugentje om bestwil doet en op zijn Cruyff's verkondigt dat ieder foordeel ook se nadeel heb ........ En om bij Cruyff te blijven : het was bij tijd en wijle een geniaal voetballer, maar als het om de knikkers ging was ook hij het woord "sportiviteit" wel eens kwijt..... Dammen is een edel spel, een kunst, een wetenschap soms, maar ook sport........ en bij sport horen regels en je tegenstander in de ogen kunnen kijken, of op zijn minst je tegenstander kennen bij naam.
Maar ik vertel een ander sprookje waarin ik in ieder geval de eerste 40 boeven bekend ga maken.......
Maar ik vertel een ander sprookje waarin ik in ieder geval de eerste 40 boeven bekend ga maken.......
Harrie,
Dan toch nog even een reactie op jouw Kurnik-ergernis:
De tijd verandert niet opeens in 1 minuut. Het zit zo: je gaat idd aan een tafel zitten van 5 minuten, maar op het moment dat jij er zit, verandert die boef de tijd in 1 minuut. Maar dan is er nog niets aan de hand! Om ook daadwerkelijk met 1 minuut te spelen, moet jij dit accepteren. M.a.w.: je moet nu ook twee!!! klikken voordat het spel begint (1 keer voor de tijdaanpassing en 1 keer om ook daadwerkelijk te starten).
Ik weet, in de praktijk ga je naar de tafel en druk je op start, als er niets gebeurt druk je weer op start.........en dan speel je dus met een ander tempo.....
Dus gewoon maar 1 keer op start drukken, en als de partij niet begint even goed kijken wat er aan de hand is........
Dan toch nog even een reactie op jouw Kurnik-ergernis:
De tijd verandert niet opeens in 1 minuut. Het zit zo: je gaat idd aan een tafel zitten van 5 minuten, maar op het moment dat jij er zit, verandert die boef de tijd in 1 minuut. Maar dan is er nog niets aan de hand! Om ook daadwerkelijk met 1 minuut te spelen, moet jij dit accepteren. M.a.w.: je moet nu ook twee!!! klikken voordat het spel begint (1 keer voor de tijdaanpassing en 1 keer om ook daadwerkelijk te starten).
Ik weet, in de praktijk ga je naar de tafel en druk je op start, als er niets gebeurt druk je weer op start.........en dan speel je dus met een ander tempo.....
Dus gewoon maar 1 keer op start drukken, en als de partij niet begint even goed kijken wat er aan de hand is........