De eerste dag bij het open toernooi van Keulen was Benjamin al enkele keren in snikken uitgebarsten. Het verlies van diverse partijen viel de jonge speler uit Korbach kennelijk erg zwaar.
Zelf beleefde ik ook een matige eerste dag. Maar de tweede dag begon tegen deze zwakke jeugdspeler, dus zou ik mijn puntenaantal gelukkig weer een beetje op peil kunnen brengen. Wel vroeg ik mij vertwijfeld af hoe een volgende genante tranenzee te kunnen voorkomen.
Eén schijfje had ik zomaar pardoes cadeau gekregen, verder had ik zijn executie nog weten uit te stellen. Maar toen de jongeling tegenover mij in de diagramstand vervolgde met 39-33, oordeelde ik dat het genoeg was geweest. Zeker omdat hij verschrikt met zijn armen zwaaide, zich zijn foutzet realiserende.
Nog even controleerde ik de overblijvende stand, maar natuurlijk kon hij niet achterlopen met 31-26 dus vervolgde ik resoluut met 24-29 33x24 19x48. Benjamin keek nog even naar de stand en stak zijn hand uit boven het bord. Ik nam me voor om hem na zijn opgave in ieder geval uitgebreid te complimenteren met zijn goede spel.
Maar hij gaf helemaal niet op. Wilde hij dan werkelijk nog doorspelen in deze hopeloze stand? 31-26 volgde toch nog. Pas nu begon zijn perfect gespeelde act tot mij door te dringen... 48x22 26x8. En verbijsterd kon IK opgeven.
Wel schitterend om te zien hoe trots het jongetje met een grote big smile glunderde toen het zetje aan jan en alleman werd getoond. Maar mijn toernooi was (qua resultaat) wel definitief naar de knoppen...